czwartek, 22 września 2016

Powrót po dłuższej przerwie

Wracam po dłuższej przerwie. Sama jestem zaskoczona, że nieobecność wynosiła kilka miesięcy, pięć bodajże. Nie wiem kiedy to zleciało. W każdym razie nie planowałam tak długiej absencji, ale chłopcy bardzo mocno absorbowali. Teraz jest mi nieco lżej, bo od września Jasiu zaczął chodzić do przedszkola, jednak i w tej materii bywa ciężko. Pokrótce zobrazuję sytuację, może ktoś miał podobne przeżycia. 
Nie mieliśmy dni adaptacyjnych ze względu na remont sali dla maluchów. 1 września Jasiu poszedł na tzw. żywioł. Tego dnia nie płakał, jak po niego przyjechałam o 14.30 to nawet nie garnął się by do mnie podejść. Grzecznie bawił się przy zabawkowej kuchence. Drugiego dnia trochę płakał, ale dramatu nie było. Podczas odbioru zawsze jest czymś zaabsorbowany. Niestety, po weekendzie ciężko zaciągnąć go do samochodu. Płacze od samego rana jak tylko się zorientuje co się święci. Serce pęka, ale nie można się poddawać. I tutaj mam pytanie: jak mu pomóc oswoić się z przedszkolem? Nadmienię tylko, że w domu bardzo się nudzi i garnie do wyjścia zawsze. Nie chce wracać do mieszkania jak gdzieś już wyjdziemy. Myślałam więc, że przedszkole okaże się ratunkiem na nudę (abstrahując od innych, priorytetowych korzyści jak np. rozwój mowy i innych umiejętności). Dyrektorka ostrzegała, że większość dzieci płacze. Zaznaczyła przy tym, że trzeba być konsekwentnym, nie można się złamać i trzeba dziecko przyprowadzać pomimo krzyku. Liczę, że z czasem Jasiu się oswoi, ale chciałabym jakoś ukrócić okres tej ‘walki’, a nie mam pomysłu jak to zrobić.
Przedszkole przedszkolem, ale moją wielomiesięczną nieobecność i tak zdominowało wydarzenie sprzed tygodnia. Otóż pożegnałam swojego drugiego Dziadka. Bardzo będzie mi Go brakowało. Muszę przyznać, że miałam to szczęście posiadania dziadków zaangażowanych, których interesował mój los i szczerze dobrze mi życzyli. Pierwszego pożegnałam na początku 2013 roku więc już przyzwyczaiłam się i oswoiłam z Jego brakiem. Ten, który odszedł w ubiegły wtorek wydawał mi się niezniszczalny. Wnuczki traktował jak księżniczki. Na imprezach typu imieniny, urodziny (już nie wspominam o grubszych uroczystościach) stawiał się zawsze obowiązkowo (do momentu kiedy miał siłę), nigdy nie zignorował zaproszenia. Rodzina była dla Niego najważniejsza. Taki Dziadek idealny. Pozostała mi po nim cenna pamiątka: drzewo, mające wymiar symboliczny - dąb, którego nazywał pułkownikiem Stefanem. Posadził go kilkanaście lat temu, na działce, którą wraz z Babcią przekazali mi i mojej rodzinie. Obecnie nosimy się z zamiarem przeprowadzenia w to właśnie miejsce, na wieś. Ubolewam nad tym, że Dziadkowi zabrakło dwóch, trzech lat by zobaczyć jak udało się zagospodarować teren. Bardzo nam kibicował w budowie domu. Liczę jednak na to, że dalej będzie cieszył się i obserwował wszystkie postępy, tyle, że już z góry. Niektórych może to śmieszyć, ale miejsce miała dziwna sytuacja, którą utożsamiam ze swego rodzaju znakiem, że zniknęło jedynie ciało, a dusza trwa przy rodzinie w dalszym ciągu. Dzięki temu wydarzeniu czuję się spokojniejsza.

Generalnie ostatnimi czasy zastanawiałam się nad sensem tego bloga. Piszę bowiem głównie o sobie, co nie jest fascynującą tematyką. Nigdzie nie wyjeżdżam, duszy artystycznej i wyczucia stylu nie posiadam. Doszłam do wniosku, że niczego ciekawego do blogosfery nie wnoszę. Muszę jednak przyznać, że blog ten ma dla mnie wartość sentymentalną. Zaczęłam go pisać na ‘chwilę’ przed znalezieniem się w odmiennym stanie. Kojarzy mi się więc z rozwojem Jasia (jeszcze w brzuchu), początkami macierzyństwa czy innymi miłymi chwilami. Pomimo tego, że jest on po prostu nudny i mało dopracowany nie zamierzam go usuwać. Stanowi przestrzeń, do której zawsze mogę wrócić. Ponadto dzięki wejściu w blogosferę udało mi się poznać wiele ciekawych osób. Pomimo tego, że tylko z jedną spotkałam się na żywo (fantastyczna osoba, kontakt mamy do dzisiaj) to cenię sobie również znajomości, które nie wyszły poza granice wirtualne. Nie chcąc już dłużej przynudzać kończę. Mam nadzieję, że w najbliższych dniach uda mi się nadrobić z grubsza zaległości. Pozdrawiam serdecznie:)

44 komentarze:

  1. Nudny? Każde życie jest ciekawe kochana, masz cudownych chłopców i w ogóle piszesz przyjemnie:)
    Współczuję straty dziadka, moi odeszli jak byłam w wieku przedszkolnym,ale brakuje ich cały czas.
    Mam nadzieję,że Jasio oswoi się szybko z przedszkolem. Ja też nie lubię po weekendzie wracać do zajęć:)
    https://sweetcruel.wordpress.com/

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dzięki:)
      Wierzę, że kiedyś z bliskimi, którzy odeszli dane będzie się spotkać.
      Dzisiaj Jasiu był nawet grzeczny w przedszkolu i w trakcie 'dowożenia' również. Trwogę budzi jednak poniedziałek właśnie;)

      Usuń
  2. Mysle ,że bezsens prowadzenie bloga dopada każdą z nas. Ale mam podobne do ciebie odczucia, w jakiś sposób jest naszym pamiętnikiem, dla mnie uporządkowywuje moje podróze, myśli i emocje jakie mi wtedy w tamtym miejscu towarzyszyły, tego nie da żaden album na zdjęcia
    Twoje życie nie jest nudne, jest życiem zwyczajnej osoby- to róznica, dlatego jakieś grono , może skromne ,ale czyta go z przyjemnością. Ja w każdym razie tak.

    Nie wiem o co chodzi z polskimi przedszkolami, od odwiecznie wisząca groźba płaczu....nie wiem czy więc to dojrzałość dzieci moich czy mój entuzjazm im się udzielił, ale .... moje panny nie miały z tym problemu. Nawet moja starsza która prosto spod skrzydeł mamy i po wyjezdzie do innej strefy języowej radosnie poszła do przedszola, a młodsza ,która pod wzglendem społecznym jest mniej otwarta też.... ok, wżłobku popłakać się zdarzało, ale opcją było odprowadzanie przez tatę i odbieranie przez mamę.... więc ekspertem w temacie nie jestem, mogę rzec tylko będzie dobrze!
    Dwa lata temu straciłam babcie , jednego z najbliższych mi ludzi, wychowała mnie , wiem że trudno potem się pozbierać...współczuje i składam kondolwncje

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dziękuję za pozytywne słowo:)
      Fajnie, że dziewczynki bezproblemowo zaaklimatyzowały się. U nas problem być może stanowi tryb życia sprzed przedszkola. Jasiu prócz kuzynostwa nie miał praktycznie kontaktu z innymi dziećmi, bo rzadko bywaliśmy na placach zabaw itd.
      Dziękuję za kondolencje, przykro mi z powodu Babci. Bliscy na zawsze pozostaną w sercach i wspomnieniach.

      Usuń
  3. Ja też dopiero co wróciłam po rocznej przerwie! Nie wiem jak będzie, jak zaczną mi się obowiązki, ale na razie wciąż sprawia mi to frajdę :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Moja przerwa była nieco krótsza, ale fajnie, że jest do czego wracać:)

      Usuń
  4. Przykro mi z powodu dziadka :( Dobrze, że zostawił po sobie piękne wspomnienia no i pułkownika Stefana :)
    a co do przedszkolaka niestety nie pomogę bo nie mam jeszcze dzieci :) ale na pewno musisz być konsekwentna i bardzo cierpliwa. Będzie dobrze, przyzwyczai się :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dzięki za dobre słowo:)
      Co do Dziadka - najsmutniejsza będzie Wigilia, a i święto 1 listopada dobijające.
      Nie zamierzam się ugiąć w kwestii przedszkola choć serce boli. Dobrze, że to mąż odwozi Jasia, a ja odbieram;)

      Usuń
    2. I jak teraz Jasiu? przyzwyczaił się? :)

      Usuń
    3. Dziękuję, jestem bardzo zadowolona, bo chyba polubił nawet przedszkole;)

      Usuń
  5. ech ja na przedszkolach się nie znam ale liczę że dacie radę:)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dzisiaj było ciut lepiej, ale boję się poniedziałku, po weekendzie.

      Usuń
    2. czekolada i do przodu:D wiem że marne pocieszenie ale im pomaga;D

      Usuń
  6. Ja tam bardzo lubię Cię czytać, takie zwyczajne życie, dzieci, koty, książki...To jest właśnie najciekawsze:) Dobrze że wracasz (mam nadzieję).
    A co do przedszkola nie doradzę - ale my mamy za sobą adaptacje w klubie malucha i myślę że to bardzo pomogło, takie stopniowe przyzwyczajenie się. Ale Jaś jest już większy, dużo mu tłumaczcie, pokazujcie, może na początek odbierz parę dni wcześniej, potem stopniowo coraz dłużej? Na pewno się przyzwyczai, potem będzie z radością biegł do kolegów. :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dzięki za dobre słowo:)
      No właśnie odbieranie wcześniej nie jest preferowane przez przedszkole i dopiero o 14.30 po niego przyjeżdżam. Na początku też właśnie myślałam, że optymalnie będzie puszczać Jasia tak na 2-3 godziny, ale nie chciałam wychodzić przed szereg. Ubolewam właśnie nad brakiem tych dni adaptacyjnych, bo dla dziecka, które większość czasu spędzało w domu nowa sytuacja może okazać się szokiem.

      Usuń
  7. Ja nie mam doświadczenia z dziećmi ale wiem ze jak ja zostalam wyslana na 5latki to zaczęłam płakać i nie chcialam chodzic ale rok pozniej już chodzilam bez problemu. Niektore dzieci sa jeszcze chyba za male mimo wieku na przedszkole. Brat mojej kolezanki przez za wczesne pojscie do przedszkola przestal mowic i do dzis czasem sie jąka.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Mi się wydaje, że to nie jest kwestia wieku i gotowości, bo większość dzieci płacze, a po kilku dniach czy tygodniach następuje pełna aklimatyzacja. Trzeba być konsekwentnym w związku z tym choć wolałabym by za wiele tygodni proces przystosowawczy nie trwał, bo w pełni osiwieję.
      W kwestii mowy Jasiowi uwstecznienie nie grozi, bo gorzej już chyba być nie może. Liczę wręcz na ruszenie w temacie i już widzę jakieś tam postępy.
      Wysłanie do przedszkola uważam za dobrą decyzję pomimo trudnych - miejmy nadzieję - początków:)

      Usuń
    2. Ty znasz swoje dziecko najlepiej w końcu :) I cieszę się, że wytrwałością udało się osiągnąć pierwsze sukcesy :) Życzę kolejnych :)

      Usuń
  8. Dzisiaj w pracy rozmawialiśmy a temat dzieci i starsze koleżanki też właśnie mówiły, że nie można się złamać. Trzeba być konsekwentnym, bo inaczej dziecko może wejść na głowę.
    No to byłaś szczęściarą, że miałaś obu dziadków. Zapewne masz mnóstwo cudownych wspomnień związanych z nimi.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Mam nadzieję, że płacz za max dwa tygodnie minie, przy założeniu ciągłości w chodzeniu (jeśli nie przeziębi się);-)
      Wspomnienia faktycznie mam bardzo miłe, bo dziadkowie byli do rany przyłóź.

      Usuń
    2. Trzymam kciuki, żeby tak było i żeby nie złapał niczego.

      Usuń
  9. Piszesz, kiedy masz wenę i ochotę - ja to tak widzę. To Twój blog i nie musisz przpraszać, ani się usprawiedliwiać, jeśli nie piszesz przez pół roku. Ja też miewałam takie okresy, gdzie nie pisałam długo, bo zwyczajnie mi się nie chciało ;)

    Z przedszkolem nie wiem czy pomogę, bo ja mam dziecko w wieku żłobkowym. Dziwne, że nie mieliście dni adaptacyjnych, szkoda, że nie zaproponowałaś, żeby przychodzić z dzieckiem przez te kilka pierwszych dni września.
    U nas było odobnie w sumie ze żlobkiem - pierwszy dzień adaptacji spoko, byłam w budynku a dzieci bawiły się na dworze. Drugi i trzeci dzień Majka została już sama najpierw na 3 a potem na 5 godzin i super.
    Jak przyszedł 1 września zaczął się płacz. Nie chciała zejśc z rąk, darła się, wyciągała rączki, konsekwentnie ją oddawałam, mówiłam, że wrócę po podwieczorku (dla dzieci jest ważne, żeby kojarzyły moment, kiedy rodzic wróci) i robiłam papa albo dawałam buziaka w policzek i szłam. Powiesz, że jestem złą matką, ale mnie nie rozdzierało serca, bo wiedziałam, że ona popłacze jeszcze 10 min a potem będzie bawić się z dziećmi i nie zapłacze dopóki nie przyjdę po nią po południu.
    I udało się. Wczoraj jak szła do żłobka to pierwszy raz bez płaczu pożegnała się z mężem. Wiem, że czuje się tam dobrze, ma fajne ciocie i dużo kolegów i koleżanek. Rozwija się tam, ma sporo zajęć i teatrzyków, nawet raz - dwa w miesiącu przychodzi pani z pieskiem.
    Dasz radę, wszystko zależy od Twojego nastawienia, jeśli Ty się stresujesz, to dziecko to czuje i też będzie bardziej zestresowane.

    Bardzo mi przykro z powodu Twojego dziadka. To okropne, kiedy odchodzi ktoś bliski. Ja też wierzę, że nasi bliscy patrzą na nas z góry i są naszymi aniołami. Czasem podświadomie mam wrażenie, że jak coś mi się uda, to że to sprawka mojego dziadka...
    Prawdę mówiąc ja nigdy nie miałam żadnego. Jeden zmarł jak moja mama jeszcze nie była pełnoletnia, a drugiego nie zdążyłam poznać, bo moi rodzice się rozwiedli i był nikły kontakt z tamtą częścią rodziny. Ja w każdym razie nie znałam nawet swojego ojca do momentu ukońzenia 18 lat.
    Ale chcę wierzyć, że tata mojej mamy czuwa nad nami gdzieś tam i kiicuje z góry.

    Przeprowadzka na wieś to fajna sprawa. Wieś ma urok, jest spokojniejsza, inna. Ja całe życie mieszkam w wielkim mieście, Warszawa żyje w biegu. Nie wiemm, czy umiałabym wynieść się gdzieś daleko, ale peryferia byłyby dla mnie idealną sprawą. Póki co mieszkam na Ursynowie i wiem, że póki co chcę tu zostać. Mam zieleń i jednocześnie dobre połączenia z centrum.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Myślę właśnie, że w przedszkolu nie byliby zadowoleni z zostawaniaz dzieckiem, bo zbyt duży chaos by to mogło wprowadzać. Ponadto nie miałabym z kim zostawiać w tym Czasie młodszego syna, bo babci nie chciałabym obciążać na tak długo absorbującym maluchem, a mama ma czas po godzinach, bo pracuje jeszcze.
      Ja Jasiowi też codziennie powtarzam, że przyjdę po obiedzie (zalecono takie mówienie na spotkaniu organizacyjnym w Czerwcu),a gdyby coś złego się działo to będą do mnie dzwonić. Uspokaja mnie to, że w przedszkolu raczej krzywda się nie dzieje więc nie oceniam Ciebie w żadnym razie negatywnie w kontekscie odczuć żłobkowych;-)
      Szkoda, że nie było Tobie dane nacieszyć się dziadkami, ale pozostaje wierzyć właśnie w spotkanie w przyszłości:-)

      Usuń
    2. no tak, fakt z drugim dzieckiem to byłby chaos. Masz w tym układzie trudniejszą sytuację. Ale w końcu na pewno się przyzwyczai. U mnie Majka już na takim etapie, że chętnie zostaje w żłobku, cieszy się jak idziemy, jak mówię jej że zobaczy się z dziećmi i ciociami itp :D

      Usuń
  10. Myślę, że co jakiś czas każdy blogger zadaje sobie pytanie: Po co mi to wszystko... Ale wiesz, gdy ostatnio robiłam porządek u siebie we wpisach doszłam do wniosku, że każdy wpis to kartka z pamiętnika... Część mojego życia... Swoją drogą jakiś czas temu znalazłam mojego starego bloga jeszcze z czasów, gdy zaczęłam poznawać się z Mężem i wydrukowałam go - świetna pamiątka!

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Racja, to tak jak oglądanie starych zdjęć bądź filmików. Wspominanie jest świetne:)

      Usuń
  11. Cieszę się, że jesteś i czekam na więcej :) Pisz, ja będę czytać :)

    OdpowiedzUsuń
  12. Przykro mi szczerze z powodu Dziadka - masz jednak szczęście, że był, że mogłaś go kochać i że byłaś traktowana jak prawdziwa księżniczka :) Na pewno będzie się wami jeszcze długo opiekował :)
    Co do sensu prowadzenia bloga - pisz o sobie, pisz :) Chyba, że Ci to nie pomaga, nie czujesz się po tym lepiej i nie czujesz ekscytacji albo czegoś podobnego, kiedy czytasz komentarze :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dziękuję za dobre słowo:)
      Tak właśnie zamierzam - nawet jeśli miałyby to być flaczyska z olejem to kiedy nadejdzie chęć to napiszę;)

      Usuń
  13. Witamy!
    To Twój blog, piszesz o sobie, o Was. Nie jest nudny! Czekamy na każdy wpis.
    Bardzo współczuję śmierci Dziadka :(
    Jestem bardzo ciekawa jak chłopcy wyrośli :)

    OdpowiedzUsuń
  14. Witaj Ewo, bardzo fajnie że powróciłaś, jednak najlepiej czyta mi się i odwiedza blogi dziewczyn z którymi się już zżyłam, które chętnie odwiedzam.
    Współczuję bardzo śmierci dziadka, wiem coś o tym, bo miałam również wspaniałego, którego już z nami nie ma. Przykra wiadomość.
    Przedszkole za niedługo będzie na nas czekać, ale na szczęście mamy jeszcze trochę czasu. Będę uważnie czytać twoje porady:)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dzięki za dobre słowo, cieszę się, że i Ty jesteś:)

      Usuń
  15. a no widzisz, ja z kolei nie byłam ani w Paryżu ani w Rzymie. O ile Rzym jeszcze jakoś planuję, o tyle do Paryża boję się jechać. Nigdy nie wiadomo gdzie wybuchnie bomba. Taka prawda :( Smutne, bo we Francji generalnie jest sporo ciekawych miejsc, które chętnie bym odwiedziła. W Londynie niby też jest zagrożenie jakieś tam, ale takie mam wrażenie, że mniejsze niż we Francji. Londyn polecam, tylko z dziećmi trochę niewygodnie będzie się podrózować metrem - chyba że w nosidłach. Nosidło te genialne rozwiązanie. Ogólnie znalazłam kilka genialnych rzeczy, które mi ułatwiły macierzyństwo i prawdopodobnie za jakiś czas o nich napiszę na blogu (jak będę miała chwilę, żeby zrobić dobre zdjęcia), bo w sumie warto się podzielić, może akurat komuś pomogę :P

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Całkowicie się z Tobą zgadzam. Ja do Paryża bałabym się lecieć obecnie, ale w zasadzie to 'prawie' wszędzie poza granice Polski;> Może za kilka lat sytuacja nieco się uspokoi, bądźmy dobrej myśli:)
      Żałuję właśnie, że nosidło dopiero po narodzinach drugiego syna zamówiłam, bo naprawdę pomocna rzecz:)

      Usuń
  16. Witaj Kochana,
    Najszczersze wyrazy wspolczucia z powodu smierci Dziadka.Bardzo mi przykro.

    Odnosnie przedszkola,dacie rade, wszystko trzeba przetrwac, powoli, powoli. Moje dzieci nie chca z przedszkola wychodzic takze mam nieco inny problem.;)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Bardzo dziękuję za dobre słowo:)
      Jest już lepiej z Jasiem na szczęście, chyba się zaaklimatyzował;>

      Usuń
  17. u mnie płacz trwał prawie 2 lata...Eryk był wybitny pod tym względem...myślałam, że nerwowo nie wytrzymam. Sąsiadka się pytała co się u nas w domu dzieje bo tak ryczał i taka wojna była...ach oby moja mała za rok tego nie powtórzyła bo chyba wyląduję w wariatkowie :( oby Jaś szybko się przyzwyczaił uściski

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Oj, to faktycznie niekolorowo. Mam nadzieję, że Córka szybciej się zaaklimatyzuje w przedszkolu, bo faktycznie serducho może boleć. U nas jest już lepiej.

      Usuń
  18. Pisz, pisz wcale nudno nie jest.

    OdpowiedzUsuń

Bardzo dziękuję za komentarze :)