Skąd się to bierze? Brak tolerancji między matkami

Będąc w odmiennym stanie, a szczególnie w drugiej jego połowie zaczęłam poszukiwać informacji o klinikach, w których można wykupić sobie cesarkę. Natrafiłam na kilka forów. Na jednym z nich kobieta pytała gdzie w Poznaniu można wykonać taki zabieg/operację. I oczywiście posypały się odpowiedzi: czemu chcesz cesarskie? Poród naturalny jest najlepszym rozwiązaniem! Cesarka to tak naprawdę nie poród. Dodam jeszcze, że kobieta ta na wstępie zaznaczyła żeby uszanować jej postawę i nie namawiać do porodu naturalnego… Dlaczego zatem nikt tej postawy nie uszanował? Po co takie pouczanie, ingerowanie w życie innych? Jestem zdania, że kobieta powinna mieć możliwość wybrania sposobu rozwiązania. To bowiem rozchodzi się o jej organizm i ona musi zmagać się z potencjalnymi skutkami ubocznymi. Nie wierzę także w jakieś więzi wynikające ze sposobu rozwiązania: po naturalnym więź jest większa, po cesarce więź ograniczona. Tłumaczone jest to naukowo bodajże, ale nie przemawia do mnie ta argumentacja kompletnie. Nie widzę w tym logiki. Rozumiem jednak, że ktoś chce rodzić siłami natury, nic do tego nie mam, do cesarki w życiu bym nie przekonywała takiej osoby (pomimo, że w moim odczuciu jest bezpieczniejsza dla dziecka), dlaczego zatem osoby prezentujące odmienny pogląd wnikają i próbują nawrócić na zapałanie miłością do naturalnego porodu? Szlag może trafić:) Nudzą się może po prostu.

Druga sprawa: karmienie naturalne. Co najmniej dwa razy spotkałam się z dziwnym spojrzeniem kiedy powiedziałam, że nie karmię już naturalnie. Osoby prowokowały mnie do tłumaczeń, a na dobrą sprawę nikomu nic do tego jak karmię. Czemu mam cokolwiek wyjaśniać? Przejście na modyfikowane po niespełna dwóch miesiącach w naszym przypadku okazało się wybawieniem. Jan w końcu poznał uczucie sytości, nie denerwował się przez niedojadanie, zaczął przesypiać całe noce. A i mnie ta zmiana postawiła na nogi: monotonna dieta podczas karmienia, obostrzenia w tym względzie i poczucie braku rozluźnienia (zdążę się umyć czy nie zdążę? Ile tej nocy prześpię godzin?) zamieniły mnie w zombie. Gdyby nie zanik karmiłabym nieco dłużej, ale byłyby to maksymalnie cztery miesiące, do sześciu mogłabym nie dociągnąć. Nic mnie bowiem nie wymęczyło tak jak karmienie naturalne, nawet niedogodności odmiennego stanu się przy tym chowały. Oczywiście, mleko matki jest najlepsze (absolutnie z tym nie polemizuję), ale czy to oznacza, że modyfikowane trzeba utożsamiać z trucizną? Pomimo tego, że sama zdecydowałam się na karmienie naturalne nigdy nie skrytykowałabym kobiety, która od samego początku nie karmi w ten sposób, chociażby nawet ze względu na to, że z estetycznego punktu widzenia jej to nie odpowiada, jej sprawa, a równie dobrze matką w przyszłości okazać się może lepszą niż ta stawiająca na naturę.

Żeby nie było tak tekstowo na koniec kilka zdjęć moich pociech:)

Opalająca się Yola.

Jasiu nauczył się przewracać na brzuch.

W sobotę pierwszy raz i teraz chce tak zawsze.

Na spacerze w Lubniewicach.

Pozdrawiam serdecznie:)