Wspomnienia z Poznania

Kilka tygodni temu  wybraliśmy się do Poznania.  Niestety był to wypad stricte zakupowy, gdyż powoli zaczynamy urządzać pokój Jasiowi i celem naszej wyprawy była jedynie IKEA i zakup szafy. Jasiu na szczęście jakoś mocno nie dokazywał i dzielnie zniósł ogółem cztery godziny w samochodzie. Wyprawa sprawiła mi frajdę, lubię trasę do Poznania. A za co lubię Poznań?

Jest to miasto, w którym spędziłam część edukacji studenckiej. Ostatnie dwa lata studiów budzą we mnie olbrzymi sentyment. Spędzając ten okres na obczyźnie można rzec, marzyłam o weekendzie i powrocie do miasta rodzinnego, innymi słowy żyłam końcem studiów. Teraz jednak, gdy z jakichś – najczęściej właśnie zakupowych - powodów nawiedzam Poznań budzą się we mnie trudne do określenia uczucia, wspomnienia stają się żywe i pojawia z jednej strony radość, a z drugiej strony smutek, że coś fajnego i ‘młodzieńczego’ minęło i już nigdy nie powróci. 

Na pewno nie chciałabym ponownie spędzać pięciu dni tygodnia z dala od domowników aczkolwiek coś czym się cieszyć nie umiałam kiedyś doceniam dzisiaj. Nie potrafię więc rozgraniczyć architektury czy miejskich atrakcji wraz z wydarzeniami, które w danym mieście miały miejsce.

Najważniejszymi okolicznościami, które złożyły się na to, że wspominam Poznań z ogromnym sentymentem jest ‘poszukiwanie’ kotów. Pierwotnie mieć mieliśmy jednego. Udałam się do hodowcy kotów brytyjskich w Poznaniu (w rodzinnym mieście bowiem brak hodowli) i od razu mały Reksio zdobył moje serce. W związku z tym, że umówiłam się tego samego dnia na oglądanie rosyjskich tygrysów, poznałam również małą Yolę o której także zapomnieć nie mogłam i tym samym nasza rodzina powiększyła się o dwa maluchy. Doskonale pamiętam dni ich odbioru i ogromną ekscytację jaka mi towarzyszyła. Fantastyczne były także ich początki w nowym, naszym domu, patrzenie jak się dogadują itd. Cudowny okres muszę przyznać. Namówienie męża na drugiego kota było zatem jedną z najlepszych decyzji jaką podjęłam.  I tak sobie żyjemy teraz w piątkę i jest wesoło:)

Pamiętam też dzień kiedy zaczynałam studencką przygodę z Poznaniem i musiałam zostać w tym mieście gdyż rok akademicki się zaczął. Niesamowity smutek mi towarzyszył, zmęczona byłam już rozłąką w poprzednich trzech latach, które spędziłam w Szczecinie z kolei. Teraz jednak widzę weekendy, w które odwiedził mnie mąż czy siostra, z którą wybrałyśmy się na zakupy świąteczne. Z mężem natomiast byliśmy na targach modelarskich, starym rynku, kupiliśmy dywan do mieszkania i jak zwykle obejrzeliśmy jakiś film i wypiliśmy wino. 

Przejeżdżając koło wydziału historycznego UAM, którego miałam serdecznie dość momentami, o ile nie zawsze, podczas wizyty w Poznaniu, widzę siebie w uczelnianych ławkach i nie dostrzegam tego, że niekiedy stresowałam się, a presja czasu mnie wykańczała. Większość kadry oceniam pozytywnie (choć są wyjątki, które ograniczają się w zasadzie do niektórych doktorantów we własnym mniemaniu przewyższających profesorów;)).  W zajęciach, które mnie nudziły natomiast, obecnie widzę same ciekawostki.

Zastanawiam się jak inni Blogerzy wspominają studenckie czasy i czy podobnie jak ja lubią oddawać się wspomnieniom.

Na koniec zamieszczam kilka zdjęć małych Yoli i Reksia z wspomnianego okresu:)

Pozdrawiam serdecznie:)